In mijn atelier, mijn persoonlijke escaperoom, schilderde ik wat er zich diep in mij afspeelt. Geïnspireerd door een schilderijtje van mijn vijfjarige kleindochter, waarin ze liefdevol haar familie verbeeldde, werd ik geconfronteerd met een harde realiteit. Terwijl zij haar papa, mama, zusjes, en grootouders schilderde, dacht ik aan de kinderen die opgroeien in een wereld vol oorlog en geweld. De onschuld van haar kinderlijke wereld staat in schril contrast met de beelden die dagelijks op ons netvlies komen.

Dit werk verbeeldt de verwarring tussen onschuld en wreedheid, bescherming en onmacht. De donkere wolken boven de wereld dringen zelfs mijn veilige ruimte binnen. De echo van Munch’s "Schreeuw" klinkt nog steeds, maar wordt niet gehoord. Het schilderij is een poging om te ontsnappen aan de pijnlijke realiteit, terwijl diezelfde realiteit steeds op de deur blijft kloppen.

In deze serie schilderijen komt alles samen: mijn atelier, mijn emoties en de manier waarop het leven soms onverwachte wendingen neemt. Toen ik mijn atelier opnieuw inrichtte, dacht ik dat ik met een schone lei zou beginnen. Maar ik ontdekte al snel dat het verleden altijd met je meereist, zelfs in je creaties.

Neem bijvoorbeeld het schilderij van mijn atelier. De donkere, zwevende vormen en de zwartwitte vloer die door de ruimte kronkelt, weerspiegelen mijn gedachten die door de kamer dwalen. Het is alsof ik in mijn eigen hoofd rondloop, zoekend naar rust, maar altijd in beweging. De schaduw rechtsonder verbeeldt de benauwende aanwezigheid van iets uit het verleden dat je niet zomaar kunt afschudden.

In een ander werk zie je een figuur die door de lucht zweeft, hoog boven een huis, omgeven door zachte wolken. Dit schilderij gaat over vrijheid en loslaten. Het dambordpatroon leidt je naar het huis, maar de figuur vliegt erbovenuit, los van de zwaartekracht. Voor mij symboliseert dit de wens om boven alles uit te stijgen – de chaos van het dagelijks leven, de zorgen, en de twijfels – en jezelf de ruimte te geven om te dromen.

Deze schilderijen zijn een reflectie van mijn eigen reis. Soms gaat het leven niet zoals gepland, maar juist dat geeft nieuwe inspiratie. Het is een herinnering om geduldig te zijn met jezelf. Je hoeft niet alles meteen te begrijpen of op te lossen – je kunt altijd opnieuw beginnen, terwijl je alles wat je hebt meegemaakt met je meeneemt.